Hallo hallo trouwe volgers (ok, dat spreekt misschien een beetje voor zich met de mooie, bijzondere en zorgvuldig voor jullie geselecteerde plaatjes die ik hier plaats...haha).
In het vorige bericht heb ik beloofd dat dit bericht zal gaan over het lesgeven. Ja mensen, er zijn namelijk dingen gebeurd die mij als docent op een dusdanige manier raken dat ik ze graag met jullie wil delen. En even voor de goede orde: het is absoluut geen opschepperij! Ik ben hier gewoon erg blij mee; het geeft mij een goed gevoel en een gevoel van waardering voor mijn aanpak als docent. Ok, op een bepaald moment heeft dat mij even iets teveel energie gekost en was mijn accu een beetje leeg, maar nu is alles weer helemaal top.
Goed, nu heb ik eigenlijk al gezegd waar het om gaat, maar het is op zo'n leuke manier gegaan dat ik de gebeurtenissen hieronder in geur en kleur ga beschrijven. Geniet ervan, en alle reacties zijn welkom!
Het begon op zondag 3 juni j.l. (week 7 van dit trimester van in totaal 14 weken) op de gang van gebouw C van DFP. Toen ik in de ochtend van mijn kantoor(tje) op weg ging naar mijn klaslokaal hoorde ik opeens een stem achter mij die het volgende zei: "uh....Mr. Ted, (en toen stopte ik en draaide ik mij om), thank you so much"! Het was de hoofddocent Engels, Mr. Ashraf, een heel dunne Egyptenaar - een heel aardige man. Hij is werkzaam bij DFP vanuit de Saudi Academy, een andere instelling dan Cinop. Verbaasd vroeg ik waarom hij mij vanuit het niets bedankte. Ashraf vertelde mij dat hij zo ontzettend blij is met de manier waarop ik 'mijn' leerlingen aanpak. Ik vroeg uiteraard waar hij dat dan aan afleidt, en toen werd mij gezegd dat er 'achter mijn rug' (begrijpelijk aangezien ik de Arabische taal nog niet op een dergelijk niveau beheers...) over mij wordt gesproken, en dat dat alleen maar positief is...
Een beetje overdonderd door dit toch wel behoorlijke compliment deed ik mijn lessen van die ochtend. Uiteraard met een giga-grijns op mijn gezicht want mijn dag was bij deze dus al goed heh!
Maar, het zat mij toch nog niet helemaal lekker. Ik wilde er het fijne van weten! Dus in de pauze begaf ik mij richting het kantoor van Mr. Ashraf. Ik vroeg hem of hij mij ook voorbeelden kon geven van de positieve geluiden die over mij de ronde doen.
"Yes of course I can, no problem!" (N.B.: nu is niet veel hier een probleem...). En Ashraf stak van wal. Ten eerste schijnt het zo te zijn dat alle leerlingen (en dat zijn 2 groepen; ruim 40 jongens) van een bepaalde opleiding niet tevreden zijn met hun docent en daarom een klaagbrief hebben opgesteld en deze massaal hebben ondertekend (ik weet om welke persoon het gaat, maar ga hier uit beleefdheid voor de persoon in kwestie verder niet op in). Diezelfde leerlingen schijnen te hebben gezegd dat ze graag een andere docent hebben - bijvoorbeeld iemand zoals ik... Omdat ik 'mijn' leerlingen als vriend, met respect, rustig en fair behandel. Dus...! Dat is mooi gezegd - die is binnen!
En ten tweede - is er nog meer?? - vertelde Ashraf mij dat hij zeer recent nog eens in mijn klas geïnventariseerd heeft of de leerlingen nog van richting zouden willen veranderen. Met een grijns zei hij dat hij toen een unaniem antwoord kreeg en dat luidde: "NEE!" In het begin wilde de huidige Animal Production leerlingen nog naar Maintenance & Repair en Food Technology, maar nu zijn ze blijkbaar erg tevreden (met hun docent dus...). Jee...!!
Om gelijk maar een voorbeeld te geven volgt hier het verhaal van 'Mr. Manager'. Ik heb het dan over Ali Ibrahim Essa Albeshi (zie onderstaande foto).
Voor een bepaald vak zijn de leerlingen bezig een verslag te schrijven. En dat gaat in groepjes, met dus een heuse projectmanager. Ali voelde daar wel voor dus nu is hij manager. Hij is daar zo trots op dat ik hem ook maar zo aanspreek; "hee Mr. Manager!...." en zodra Ali dat hoort verschijnt er een trotse grijns op zijn gezicht, gaat hij kaarsrecht voor me staan en duwt zijn borst vooruit... "yes teacher? Me manager!" Haha, wat een ventje!
Zo ook vandaag in de les. Hij had al een stuk gelezen en na een aantal andere leerlingen gaf hij uit zichzelf aan dat hij graag nog een stuk wilde lezen. En dat deed hij heel goed. Als verklaring krijg je als docent dan te horen: "yes, because I am manager..." Prachtig!
 |
| Mr. Manager - aka Ali - in actie! |
Vervolgens was er diezelfde middag een algemene en informele vergadering met een groep van ca. 20 man. Een punt dat werd besproken was het door de docent verlenen van permissie aan leerlingen om afwezig te zijn.
Nu was het zo dat ik Fares die ochtend permissie had gegeven om zowaar 2 volle dagen afwezig te zijn. Hij wilde graag bij de bruiloft van een van zijn 5 broers zijn. En een van die 5 broers van Fares, Fahad, zit in mijn klas, en hij kon niet mee vanwege praktische beperkingen geloof ik. Dat vond ik nogal sneu. Fares is verder een goede leerling die volgens mij de minste absentie achter zijn naam heeft staan. Gewoon super dus.
Wel is het zo dat als ik als docent eenmaal permissie heb gegeven dat dan de studentenadministratie dat niet tegen kan houden.
Enfin, in de vergadering bracht Ibrahim de situatie van Fares als voorbeeld naar voren, en dat hij de permissie had goedgekeurd (als studentendecaan). Ibrahim had inderdaad naar de absentie van Fares gekeken (die er dus niet is) en op basis daarvan de permissie goedgekeurd. Dat gaf mij op dat moment even mooi het gevoel dat ik toch iets goed doe in mijn klasje!
N.B.: de Saudi's bij de studentenadministratie waren er blijkbaar niet want normaal zetten zij de stempel op de permissie.
 |
| Jep! Zo blij was Fares wel ongeveer met zijn permissies! |
Als laatste dan nog een complimenteus voorval op dinsdag 5 juni. Ten eerste waren alle leerlingen die dag present (ok, er van uitgaand dat ik een leerling die inmiddels al ruim een week afwezig is zeer binnenkort van DFP ga sturen...).
Tijdens een van mijn lessen die ochtend kwam Mr. Ashraf ineens zomaar het klaslokaal binnenlopen. Begon hij me voor de klas zowaar (weer) uitgebreid te bedanken voor wat ik met deze leerlingen heb bereikt. Dat deed hij - uiteraard - in het Engels dus de betere leerlingen konden het allemaal volgen.
Ashraf noemde als eerste dat de leerlingen echt in positieve zin zijn veranderd qua houding vergeleken met de twee voorgaande trimesters. Dat kan ik me voorstellen.
 |
| En Saad is daar een goed voorbeeld van. Na 6 counseling reports voor volle dagen absent te zijn geweest zonder permissie (hij was ziek, maar kan geen 'sick leaves' overleggen...) heeft hij een ommezwaai gemaakt w.b.t. zijn houding in de klas. Hij komt, in het kader van het project waar ik het eerder over had, met onderzoeken aanzetten en stelt daarover goede vragen. Met deze jongen kan ik goed werken. Het is ook echt een schatje (ga nou geen verkeerde dingen denken in de wetenschap dat ik hier in een mannencultuur zit, en dat ook mijn leerlingen elkaar 's ochtends met een dikke pakkerd begroeten...). Nee, het is echt een klein Saudisch mannetje. En als hij een keer te laat is en ik hem voor het betreffende uur als 'absent' noteer, komt hij na dat uur naar mij toe om zich uitgebreid te verontschuldigen. Saad is nu echt goed bezig! |
Het tweede en tevens laatste compliment heeft betrekking op het niveau van Engels van de leerlingen. "It's going up!", aldus Ashraf. Voor zijn test - die volgens hem niet heel makkelijk was - waren er leerlingen die meer dan 35 punten hebben gehaald....van de 40! En normaliter geeft hij niet snel meer dan 35 punten... "That's unusual sir..." Zo! Die is ook binnen!
Het klopt ook wel. Als je deze jongens als 'vriend' behandelt worden ze vanzelf nieuwsgierig naar de docent, en dan komt hun Engels vanzelf mee.
Goed, dit waren de gebeurtenissen die ik graag met jullie wil delen. Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Tot het volgende blog-bericht: Qatar!!!
